Week 26.
Het begint op een traditie te lijken: samen met zoon Ruben en schoondochter Arijana World Press Photo in Amsterdam bezoeken en ook het Fotofestival Naarden. Dat laatste deden we op zondag 22 juni. Ik parkeerde onze camper zaterdagavond bij de jachthaven/camperplaats, zij kwamen zondagochtend vanuit Amsterdam.
Het was een heerlijke dag, met foto’s binnen en buiten. Niet alle beelden vonden wij ‘geweldig’, hier en daar waren de bijschriften wel erg zweverig of gezocht, maar los van de foto’s waren Naarden-Vesting en vooral elkaars gezelschap ook tof.
Een selectie van de andere foto’s die ik zaterdagavond en zondag maakte vind je hier: https://willemlaros.com/fotofestival-naarden-2025-zw
Week 25.
Er gaat vrijwel geen dag voorbij of ik eet een handje blauwe bessen. In de yoghurt, ‘s morgens. Nu kan ik een heel verhaal houden dat blauwe bessen zo gezond zijn, maar ik vind ze gewoon lekker.
Gezond? Ja, je cellen, brein, bloeddruk en cholesterol profiteren van deze kleine vruchtjes. Dat is mooi meegenomen.
Maar waar groeien die dingen? Nou, hier dus. In de buurt van Eindhoven. Ik was met de Adria demo-camper onderweg toen ik ineens heel veel blauwe bessenstruiken zag.
Maar ik lees op internet dat ze over de hele wereld groeien en daarom ook het hele jaar door verkrijgbaar zijn.
Magere yoghurt, drie eetlepels muesli/cruesli, scheutje sinaasappelsap, plukje druiven, stukje appel. Heerlijk, elke ochtend.
Week 24.
Opnieuw staken de medewerkers van de NS. In het hele land rijden dus geen treinen. Roosendaal - Antwerpen rijdt wel - dat verzorgen de Belgische spoorwegen.
Station Roosendaal werd geopend op 23 juni 1854. In 1907 werd het station verplaatst. Het stationsgebouw werd toen vervangen door het huidige, naar een ontwerp van Daniël Knuttel en George van Heukelom. Knuttel liet zich voor het gevelontwerp inspireren door de Keizerpalts in Goslar.
In WOII stond bovenop het station een geschutskoepel. Op de zolder is hiervan nog een wandtekening te zien, aangebracht door Duitse militairen. Zij verbleven op zolder zodat bij een luchtaanval ze direct het dak op konden. Op 14 september 1944 is het stationsgebouw bij een bombardement geraakt: de volledige stationshal en een deel van de oostvleugel werden verwoest.
Na de oorlog in 1949 werd ervoor gekozen om de stationshal niet te herbouwen naar oorspronkelijk beeld, maar is onder leiding van architect Sybold van Ravesteyn een nieuwe, kleinere stationshal gebouwd als entree voor de nog overgebleven delen van het stationsgebouw.
Week 23.
AL-KO huurt mij in om met Pinksteren twee dagen (zaterdag en maandag) mensen te begeleiden die willen proefrijden met een Adria/Mercedes kampeerauto. De bedoeling is dat ik onderweg wat vertel over het voertuig, terwijl de geïnteresseerde rijdt.
Vandaag heb ik daarvoor een route uitgezet - met mijn personenauto. Ik heb een GPX-bestand opgebouwd en dat laad ik vervolgens in Google Maps in. In de Adria zit Android Auto en die software kan daarmee overweg. Ik had de GPX-file nog enigszins willen aanpassen maar dat is me niet gelukt.
Onderweg komen we straks onder meer langs deze prachtige knotwilgen. Een heel rijtje, maar deze vind ik zo mooi ‘verwaaid’.
Week 22.
Op 24 en 25 mei dit jaar werd in Wouw de Kunst- en atelierroute Wouw e.o. gehouden. Er waren negen adressen te bezoeken in Wouw, Heerle en Wouwse Plantage. ‘s Middags was er een orgelconcert in de Lambertuskerk, op het mooie Verschueren barokorgel. Op de folder die de concerten-organiserende stichting gebruikt staat al jaren mijn foto van het orgel.
Voor de foto koos ik een afbeelding, gemaakt in de tuin van Johan Heijnen. Zijn meest recente werk is gebaseerd op vergankelijkheid en verval. En daar ben ik zelf in deze periode af en toe ook wel aan toe. De hele serie foto’s van die middag zie je hier: https://willemlaros.com/kunst-en-atelierroute-wouw-2025-zwart-wit.
Fuji X-T30 met 14 mm f/2.8. Filmsimulatie in camera Acros + Ye filter.
Week 21.
Jaarlijks presenteren caravan- en campermerken hun nieuws voor het komende seizoen aan dealers en aan de pers. Vandaag - 20 mei - deed LMC dat, bij de fabriek in Sassenberg. Nieuwe modellen bekijken en bespreken, een proefrit met een camper - ook voor wat buitenfoto’s - en deze keer een rondleiding door de fabriek. Er waren collega’s uit Duitsland, Frankrijk en Nederland. De Fransman sprak Duits noch Engels: wat doe je hier dan, vraag ik me af?
Voor dit project zocht ik ook naar iets anders dan een camper of een caravan. Het werd dit ‘stilleven.’
Week 20.
Na de verkoop van ons zelfgebouwde huis - nou ja, door een aannemer natuurlijk - in Roosendaal zijn we serieus van plan geweest een tiny house te kopen. In Bergen op Zoom. We bezochten de fabriek en alles wees erop dat we dit zouden doen. Totdat we onze financieel adviseur spraken. Die begon over een bouwdeposito, een garantie bij een faillissement van de bouwer, een spoorlijn… Het werd dus geen tiny house. Gezien de situatie nu gelukkig maar.
Dat neemt niet weg dat het parkje met de tiny houses er nu mooi en groen bijstaat. “De aankoop is mijn beste beslissing ooit”, sprak een bewoonster. Maar dat kan ook iets zeggen over de rest van haar leven.
Week 19.
Natuurlijk. Deze week staat in het teken van 80 jaar bevrijding. De Tweede Wereldoorlog is voorbij: ‘Dat nooit weer’, zei praktisch iedereen daarna. Maar intussen hebben we ‘gewoon’ weer een oorlog in Europa - op twee uur vliegen van hier. En Israël gaat ongestoord door met de genocide in Gaza - de Nederlandse regering maakt hiertegen geen enkel bezwaar.
Rusland én Amerika zijn intussen tegen Europa. Het gaat lekker hier. Domrechts regeert Roemenië sluit zich ook hierbij aan. Australië: daar hebben ze in de gaten dat het anders moet. Toch maar emigreren dan?
Deze Engelsman kwam ik op bevrijdingsdag tegen bij de oorlogsgraven in Bergen op Zoom. “Er liggen hier twee familieleden van me. Daarom ben ik hier elk jaar.” Hij kon zijn tranen amper bedwingen. “Ja, natuurlijk mag je een foto van me maken.”
Week 18.
Voor AL-KO ben ik vandaag begonnen met de eerste volle dag van een ‘roadshow’. Die komt erop neer dat ik met een spiksplinternieuwe camper (van Adria) langs dealerbedrijven rijd om deze de drie gemonteerde, nieuwe AL-KO accessoires te tonen. Ik gok op drie bedrijven per dag, vandaag lukte het zelfs vier bedrijven te bezoeken.
Het rijden met deze Adria op Mercedes is bepaald geen straf. Alle hulpsystemen zijn aanwezig. Het rijdt als een moderne personenwagen: fantastisch.
De bedrijven zijn over het algemeen enthousiast over de nieuwe fietsendrager (draaggewicht tot 150 kg), het semi-actieve veersysteem met twee rijstanden en het lichtere levelsysteem dat beter aan het chassis is bevestigd, waardoor het chassis minder krachten te verwerken krijgt.
Ik hoop elke week twee dagen op pad te kunnen - maar dat is afhankelijk van de situatie thuis.
Week 17.
Adria, importeur van het Sloveense caravan- en campermerk in de Benelux, heeft een speciaal model voor ‘de lage landen’ ontwikkeld. Dat wil zeggen: het is een bestaand model maar het wordt hier geleverd met tal van aantrekkelijke extra’s tegen een gereduceerde prijs. In vergelijking met die extra’s los bijbesteld. Een speciale uitgave dus, gelimiteerd in aantal.
Van dit voertuig wordt een leaflet gemaakt en het wordt op sociale media gepresenteerd.
Ik ben enkele uurtjes bezig geweest met de fotografie van ex- en interieur.
Eén van de foto’s heb ik voor dit project omgezet naar en in Lightroom bewerkt in zwart-wit. De camper verandert daardoor nauwelijks van kleur, maar de omgeving…
Week 16.
Jaarlijks in Roosendaal: de grootste nostalgische kermis van Nederland. Ik nam er deze week even een kijkje - net als ik vroeger in mijn geboortestad deed, maar dan met mijn vader. Die vooral die ronkende en stinkende motoren mooi vond, rondjes draaiend in een grote ton. Of er ooit een dood ging? Dat geloof ik niet.
De rest van de kermisfoto’s is hier te zien: https://willemlaros.com/nostalgische-kermis-roosendaal
Week 15.
Als fotograaf van voornamelijk reizen, landschappen, natuur en toeristische hoogtepunten kom ik nooit in een fotostudio. Ik werk voornamelijk buiten. Vaak vanuit de camper.
Op een Fotobeurs in Den Bosch werd ik uitgenodigd deel te nemen aan ‘een sjoet’. (Ik haat onnodig Engels.) Maar ik had alleen mijn kleinste camera bij me en een 21 mm objectief (kleinbeeld). En dan schiet (..) ik ook nog eens in zwart-wit.
Ik moet wel heel dicht bij je komen, waarschuwde ik het model. “Ik ben wel wat gewend”, was lachend haar reactie. Ze was bij het zien van de beelden enthousiast: “Zwart-wit is mooi!”
Fuji X-T30 met 14 mm /f2.8. Een trigger op mijn camera stuurde vier studiolampen aan.
Week 14.
Kamp Vught: wie kent het niet? Voor veel gevangenen was Vught een tussenstation naar andere kampen. Voor de ongeveer 12.000 Joodse gevangenen was Vught een voorportaal naar de vernietigingskampen in bezet Polen. In juni 1943 gingen bijna 1.300 Joodse kinderen op transport. Zij werden kort na aankomst vergast in Sobibor.
Op de zonovergoten 1e april 2025 waren we met vijf fotoliefhebbers in het kamp. ‘s Middags bezochten we een stukje verderop het Geniemuseum, destijds ook behorend tot Kamp Vught. De ontvangstruimte van dit museum was toen de keuken van het kamp.
Een onderdeel van het museum is een bunker. Daar hing ook deze telefoon. De communicatie is wat veranderd…
Meer foto’s van Kamp Vught: https://willemlaros.com/kamp-vught-zwart-wit
Week 13.
Het dorp Wouw, onderdeel van de gemeente Roosendaal, heeft ambitieuze plannen. Namelijk woningen bouwen. Hier en daar wordt dat nu ook zichtbaar. Hier komen twee-onder-een-kappers, vrijstaande woningen en CPO-woningen. Collectief Particulier Opdrachtgeverschap (CPO) is een vorm van sociale projectontwikkeling waarbij toekomstige bewoners gezamenlijk opdrachtgever zijn voor hun eigen nieuwbouwproject. Zeggenschap, leefbaarheid en woningen tegen kostprijs, is de gedachte.
Verderop maakte ik foto’s met - klein in beeld - bouwvakkers. ‘Hé, wat gade gy met die foto’s doen? Dat mag zomaar niet.’ Wijdverbreid misverstand, mannen. Ik fotografeer op de openbare weg alles wat ik wil. Zo werkt dat in Nederland. Nee, ik ga die discussie niet eens aan.
Week 12.
De autowereld is nog steeds een mannenwereld. Voor zover er al vrouwen aan te pas komen dienen deze vooral als decoratie. Vrouwen die een garagebedrijf leiden moet je daarom met een lantaarn zoeken.
Voor een regionale krant maakte ik een kort portret van zo’n vrouw. Ze heeft een universeel garagebedrijf met wasstraat, werkplaats, tankstation, showroom en een vloot huurauto’s. Maar daarnaast ook twee jonge kinderen. Ik geef het je te doen.
Week 11.
Deze week staat vanzelfsprekend alles in het teken van de medische behandelingen die Chajah op vrijdag 14 maart begint. Medicijnen dagelijks, prik in ziekenhuis wekelijks. Laten we hopen dat de bijwerkingen zijn te overzien en vooral dat het het gewenste effect heeft.
We waren al van plan haar Suzuki weg te doen zodra deze iets zou gaan mankeren. Mijn hybride Toyota heeft als groot nadeel dat na een week stilstand het voertuig niet meer start. De mogelijkheid deed zich voor beide auto’s in te ruilen tegen één heel jonge (maart 2024) met 9000 km op de teller. Een rijk uitgeruste Toyota Aygo X. De verkoper: “Dat zal even wennen zijn als deze auto na een week stilstaan gewoon start.”
De tweekleurige auto rijdt bijna autonoom. Blijft tussen de lijnen van de rijbaan, adaptieve cruisecontrol, belt 112 bij aanrijding, aluminium wielen, vierseizoenenbanden. De eerste ervaringen zijn erg aangenaam.
Week 10.
Lang heb ik gedacht: carnaval is niets meer dan een matige verkleedpartij met foute muziek, overmatig zuipen en vrouwen versieren. Als excuus voor dit simpele (wens?)denken geldt dat ik van boven de grote rivieren kom. Inmiddels een kwart eeuw onder dat stromende water wonend weet ik dat carnaval dat allemaal niet is. Wat het wel is? Het is carnaval. Dat krijg je van jongs af aan mee en dan gaat het ‘in de genen zitten’. Een primaire levensbehoefte bijna. Feest, plezier, gezelligheid, humor, saamhorigheid en alles en iedereen door elkaar. Jong, oud, man, vrouw, zwart, wit, praktisch of theoretisch geschoold: dat maakt allemaal niks uit - dat soort grenzen vervagen deze dagen, nee verdwijnen totaal.
Carnaval is carnaval. Als ‘import-Brabander’ leuk om mee te maken. Meedoen is wat anders: daarvoor moet je de juiste genen hebben.
Een beeld uit de optocht in Wouw op dinsdag 4 februari, onder een stralende zon en 12 graden. Carnaval: dat krijg je van jongs af aan mee.
Carnaval is carnaval. Als ‘import-Brabander’ leuk om mee te maken. Meedoen is wat anders: daarvoor moet je de juiste genen hebben.
Een beeld uit de optocht in Wouw op dinsdag 4 februari, onder een stralende zon en 12 graden. Carnaval: dat krijg je van jongs af aan mee.
Filmsimulatie (jpg) rechtstreeks uit de camera: Kodak Tri-X 400.
Week 9.
Als je in een dorp als Wouw een ‘verkeersader’ afsluit, dan geeft dat gedoe met omleidingen. Zo ook hier: vandaag is de Bergsestraat afgesloten, morgen de Plantagebaan. Doel: een proefsleuf graven. Er moeten in een later stadium namelijk kabels worden getrokken in verband met de aanleg van een zonnepanelenpark. En dan moet zeker zijn dat er geen andere kabels, leidingen of rioleringen in de weg zitten. 150 cm diep graven ze.
Dit is een onbehandelde jpg, rechtstreeks uit de Fuji X-T4 (14mm objectief) met de filmsimulatie Kodak Tri-X 400.
Week 8.
In het ziekenhuis waar Chajah ligt worden sommige patiënten in afzondering gelegd: het Norovirus houdt huis. Ook Chajah lag dinsdag en woensdag apart: ik moest met mondkapje en handschoenen naar binnen, via een sluis. Handen ontsmetten bij vertrek.
Maar toch kreeg ik woensdagnacht last: keer op keer overgeven, volledig vloeibare diarree. Donderdag als een vaatdoek op bed gelegen. Dochter Rebecca - met mondkapje - kwam banaan en ORS brengen. Vrijdag weer wat opgeknapt, vandaag, zaterdag, kan ik gelukkig weer op bezoek bij Chajah.
Mijn uitzicht beperkte zich deze week tot de badkamer. De wasmachine, nauwkeuriger. Daar heb ik al het beddengoed zojuist in gedaan. En daar moet ik dan een half uur van bijkomen.
Als filmsimulatie in mijn Fuji X-T4 gebruikte ik dit keer de Kodak Tri-X 400. Kodak Tri-X is geïntroduceerd rond 1940 als vlakfilm en in 1954 ook op de markt gebracht als 35mm kleinbeeld en 120 middenformaatfilm. De film was de keuze voor fotojournalisten en straatfotografen voor vele jaren en is nog steeds wereldwijd de best verkochte zwart-witfilm.
Maar toch kreeg ik woensdagnacht last: keer op keer overgeven, volledig vloeibare diarree. Donderdag als een vaatdoek op bed gelegen. Dochter Rebecca - met mondkapje - kwam banaan en ORS brengen. Vrijdag weer wat opgeknapt, vandaag, zaterdag, kan ik gelukkig weer op bezoek bij Chajah.
Mijn uitzicht beperkte zich deze week tot de badkamer. De wasmachine, nauwkeuriger. Daar heb ik al het beddengoed zojuist in gedaan. En daar moet ik dan een half uur van bijkomen.
Als filmsimulatie in mijn Fuji X-T4 gebruikte ik dit keer de Kodak Tri-X 400. Kodak Tri-X is geïntroduceerd rond 1940 als vlakfilm en in 1954 ook op de markt gebracht als 35mm kleinbeeld en 120 middenformaatfilm. De film was de keuze voor fotojournalisten en straatfotografen voor vele jaren en is nog steeds wereldwijd de best verkochte zwart-witfilm.
De populariteit heeft de film met name te danken aan de – voor die tijd – hoge ISO waarde, de grote belichtingsruimte en de karakteristieke, zichtbare, maar niet storende, korrel. Kodak Tri-X 400 is een consistent flexibele film die betrouwbaar is onder allerlei omstandigheden. In de praktijk biedt de film een brede en vergevingsgezinde speelruimte. De film “pusht” ongelooflijk goed, “pullt” ongelooflijk goed en heeft een korrelstructuur die kan variëren van fijn en scherp tot zeer zacht, afhankelijk van de gebruikte verwerkingstechnieken.
Week 7.
Mijn wereld staat een beetje op zijn kop: gisteren is Chajah in het ziekenhuis opgenomen. Ingezakte ruggenwervels, misselijk, gewichtsverlies, geen eetlust en nog meer hiermee samenhangende ‘ongemakken’. Mijn dagelijkse gang deze week wordt dus richting Bravis ziekenhuis in Roosendaal.
Deze foto maakte ik met de filmsimulatie in mijn Fuji X-T4 van een zwart-wit Ilfordfilm. Met ISO 1600, het schemerde al flink. Ik maakte gebruik van de spiegeling in het water bij de hoofdingang. Ook het plafond is nog doortekend. Deze jpg komt zo onbewerkt (!) uit de camera.
Week 6.
Sinds eind december tobt Chajah met een rugblessure. Gebroken ruggenwervel, zeggen de foto's. Komende vrijdag wordt er opnieuw een foto gemaakt - als ze tenminste in staat is om daar te komen. Want de pijn neemt nog steeds toe, net als de hoeveelheid pillen en pleisters tegen die pijn. In korte tijd bouwde ze hier een imposante apotheek op. Nauwelijks eetlust, af en toe trillen, misselijk, overgeven. Maar vooral: pijn, die haar enorm belemmert in haar bewegingen.
Een vriendin van ons staat met een spiksplinternieuwe VW-bus / camper in Zuid-Portugal. Smurrie in de bijvuldop van de carterolie. Ze mag er niet meer mee rijden. Maar dat kun je uiteindelijk beter hebben dan een rugblessure.
Week 5.
Het Kasteel van Wouw. Het Kasteel van Wouw, gelegen ten noordwesten van het dorp Wouw in Noord-Brabant, kent een rijke en gevarieerde geschiedenis die teruggaat tot de 11e eeuw. Het kasteel speelde een rol in de Tachtigjarige Oorlog. In 1583 werd het belegerd en veroverd door het Staatse leger onder leiding van maarschalk Biron. Na deze periode verloor het kasteel geleidelijk zijn militaire functie en raakte het in verval. Rond 1800 verdwenen de laatste zichtbare resten van het kasteel.
In recente jaren zijn er verschillende opgravingen en restauraties uitgevoerd om de geschiedenis van het kasteel te herontdekken en te behouden. Dankzij de inzet van vrijwilligers zijn de eeuwenoude muren gerestaureerd en is de slotgracht opnieuw tot leven gebracht. De contouren van het kasteel zijn nu weer zichtbaar voor bezoekers, en het terrein maakt deel uit van de Zuiderwaterlinie, een keten van vestingwerken in Noord-Brabant.
Woensdag jl. wandelde ik hier met kleinzoon en de hond van zijn gezin. Om de aarden wal heen lukte - zonder laarzen - niet: het is nu veel te nat.
Het Kasteel van Wouw is een fascinerend voorbeeld van middeleeuwse architectuur en geschiedenis, en biedt inzicht in de strategische en culturele ontwikkelingen van die tijd.
Week 4.
Concert at Sea (zie de app CAS) is een jaarlijks muziekfestival in Zeeland in juni, ooit begonnen door de groep BLØF. Het is uitgegroeid tot een groot evenement vol bekende en minder bekende artiesten.
De Nederlandse Kampeerauto Club heeft voor de tweede keer zo'n honderd kaarten voor de zaterdag bemachtigd. Vanaf donderdag tot en met zondag staan we met enkele tientallen campers op het Strandpark De Zeeuwse Kust, op loopafstand van het festival. Op fietsafstand ook van het PiXLife Nature Xperience (foto). In dit voormalige bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer staat nu de natuurfotografie centraal.
Op vrijdag 24 januari hielden we met de leden van de NKC Evenementencommissie in deze regio een voorbespreking. Het plaatsen van campers, de uitreiking van toegangskaarten, twee keer diner, drie keer ontbijt: dat vergt wel enige voorbereiding. We dronken bij PiXLife koffie+.
Week 3.
Het is al de hele week mistig. Mist is water en in Brabant zou dat in de toekomst schaars kunnen worden. Dat klinkt best zorgelijk. In Oeganda was ik ooit in een dorpje waar volwassenen en kinderen dagelijks hele stukken moesten lopen om water te halen.
In de tijd dat deze pomp voor het voormalige stadhuis van Wouw - dat vermoed ik althans - nog werkte was er geen gebrek aan water. Maar moest je het ook wel hier halen. Het witte pand was tot net na de coronaperiode een prima restaurant, de laatste jaren ook voorzien van een Michelinster. Helaas konden de jonge uitbaters het niet volhouden.
Op de achtergrond de Lambertuskerk. Zwaar beschadigd in WOII, maar in de jaren daarna weer opgebouwd.
Week 2.
Vanaf ons balkon heb ik zicht op molen De Arend in Wouw. Elke zaterdag en dinsdag, maar soms ook vaker, draait de molen om graan te malen. Regelmatig haal ik bij de molen een paar zakjes om brood te bakken. De lucht van gebakken brood in huis is heerlijk. En het brood is verser dan vers - soms is het zelfs nog een beetje warm als we het eten. De Arend is één van de twee molens in Roosendaal (waartoe Wouw behoort). In de regio staan nog verschillende andere.
Week 1.
Vuurwerk vanaf het balkon. Door een rugblessure van echtgenote Chajah staan we niet met de camper in Drenthe, maar zijn we 'gewoon' thuis. Zij houdt het niet zo lang vol buiten bed, dus ik beleef de jaarwisseling dit keer alleen. Ik had camera en statief al klaargezet. De harde wind zorgt voor niet zulk mooi vuurwerk. Overigens vind ik meer dan ooit dat consumentenvuurwerk verboden dient te worden.
