Week 17.
Adria, importeur van het Sloveense caravan- en campermerk in de Benelux, heeft een speciaal model voor ‘de lage landen’ ontwikkeld. Dat wil zeggen: het is een bestaand model maar het wordt hier geleverd met tal van aantrekkelijke extra’s tegen een gereduceerde prijs. In vergelijking met die extra’s los bijbesteld. Een speciale uitgave dus, gelimiteerd in aantal.
Van dit voertuig wordt een leaflet gemaakt en het wordt op sociale media gepresenteerd.
Ik ben enkele uurtjes bezig geweest met de fotografie van ex- en interieur.
Eén van de foto’s heb ik voor dit project omgezet naar en in Lightroom bewerkt in zwart-wit. De camper verandert daardoor nauwelijks van kleur, maar de omgeving…
Week 16.
Jaarlijks in Roosendaal: de grootste nostalgische kermis van Nederland. Ik nam er deze week even een kijkje - net als ik vroeger in mijn geboortestad deed, maar dan met mijn vader. Die vooral die ronkende en stinkende motoren mooi vond, rondjes draaiend in een grote ton. Of er ooit een dood ging? Dat geloof ik niet.
De rest van de kermisfoto’s is hier te zien: https://willemlaros.com/nostalgische-kermis-roosendaal
Week 15.
Als fotograaf van voornamelijk reizen, landschappen, natuur en toeristische hoogtepunten kom ik nooit in een fotostudio. Ik werk voornamelijk buiten. Vaak vanuit de camper.
Op een Fotobeurs in Den Bosch werd ik uitgenodigd deel te nemen aan ‘een sjoet’. (Ik haat onnodig Engels.) Maar ik had alleen mijn kleinste camera bij me en een 21 mm objectief (kleinbeeld). En dan schiet (..) ik ook nog eens in zwart-wit.
Ik moet wel heel dicht bij je komen, waarschuwde ik het model. “Ik ben wel wat gewend”, was lachend haar reactie. Ze was bij het zien van de beelden enthousiast: “Zwart-wit is mooi!”
Fuji X-T30 met 14 mm /f2.8. Een trigger op mijn camera stuurde vier studiolampen aan.
Week 14.
Kamp Vught: wie kent het niet? Voor veel gevangenen was Vught een tussenstation naar andere kampen. Voor de ongeveer 12.000 Joodse gevangenen was Vught een voorportaal naar de vernietigingskampen in bezet Polen. In juni 1943 gingen bijna 1.300 Joodse kinderen op transport. Zij werden kort na aankomst vergast in Sobibor.
Op de zonovergoten 1e april 2025 waren we met vijf fotoliefhebbers in het kamp. ‘s Middags bezochten we een stukje verderop het Geniemuseum, destijds ook behorend tot Kamp Vught. De ontvangstruimte van dit museum was toen de keuken van het kamp.
Een onderdeel van het museum is een bunker. Daar hing ook deze telefoon. De communicatie is wat veranderd…
Meer foto’s van Kamp Vught: https://willemlaros.com/kamp-vught-zwart-wit
Week 13.
Het dorp Wouw, onderdeel van de gemeente Roosendaal, heeft ambitieuze plannen. Namelijk woningen bouwen. Hier en daar wordt dat nu ook zichtbaar. Hier komen twee-onder-een-kappers, vrijstaande woningen en CPO-woningen. Collectief Particulier Opdrachtgeverschap (CPO) is een vorm van sociale projectontwikkeling waarbij toekomstige bewoners gezamenlijk opdrachtgever zijn voor hun eigen nieuwbouwproject. Zeggenschap, leefbaarheid en woningen tegen kostprijs, is de gedachte.
Verderop maakte ik foto’s met - klein in beeld - bouwvakkers. ‘Hé, wat gade gy met die foto’s doen? Dat mag zomaar niet.’ Wijdverbreid misverstand, mannen. Ik fotografeer op de openbare weg alles wat ik wil. Zo werkt dat in Nederland. Nee, ik ga die discussie niet eens aan.
Week 12.
De autowereld is nog steeds een mannenwereld. Voor zover er al vrouwen aan te pas komen dienen deze vooral als decoratie. Vrouwen die een garagebedrijf leiden moet je daarom met een lantaarn zoeken.
Voor een regionale krant maakte ik een kort portret van zo’n vrouw. Ze heeft een universeel garagebedrijf met wasstraat, werkplaats, tankstation, showroom en een vloot huurauto’s. Maar daarnaast ook twee jonge kinderen. Ik geef het je te doen.
Week 11.
Deze week staat vanzelfsprekend alles in het teken van de medische behandelingen die Chajah op vrijdag 14 maart begint. Medicijnen dagelijks, prik in ziekenhuis wekelijks. Laten we hopen dat de bijwerkingen zijn te overzien en vooral dat het het gewenste effect heeft.
We waren al van plan haar Suzuki weg te doen zodra deze iets zou gaan mankeren. Mijn hybride Toyota heeft als groot nadeel dat na een week stilstand het voertuig niet meer start. De mogelijkheid deed zich voor beide auto’s in te ruilen tegen één heel jonge (maart 2024) met 9000 km op de teller. Een rijk uitgeruste Toyota Aygo X. De verkoper: “Dat zal even wennen zijn als deze auto na een week stilstaan gewoon start.”
De tweekleurige auto rijdt bijna autonoom. Blijft tussen de lijnen van de rijbaan, adaptieve cruisecontrol, belt 112 bij aanrijding, aluminium wielen, vierseizoenenbanden. De eerste ervaringen zijn erg aangenaam.
Week 10.
Lang heb ik gedacht: carnaval is niets meer dan een matige verkleedpartij met foute muziek, overmatig zuipen en vrouwen versieren. Als excuus voor dit simpele (wens?)denken geldt dat ik van boven de grote rivieren kom. Inmiddels een kwart eeuw onder dat stromende water wonend weet ik dat carnaval dat allemaal niet is. Wat het wel is? Het is carnaval. Dat krijg je van jongs af aan mee en dan gaat het ‘in de genen zitten’. Een primaire levensbehoefte bijna. Feest, plezier, gezelligheid, humor, saamhorigheid en alles en iedereen door elkaar. Jong, oud, man, vrouw, zwart, wit, praktisch of theoretisch geschoold: dat maakt allemaal niks uit - dat soort grenzen vervagen deze dagen, nee verdwijnen totaal.
Carnaval is carnaval. Als ‘import-Brabander’ leuk om mee te maken. Meedoen is wat anders: daarvoor moet je de juiste genen hebben.
Een beeld uit de optocht in Wouw op dinsdag 4 februari, onder een stralende zon en 12 graden. Carnaval: dat krijg je van jongs af aan mee.
Carnaval is carnaval. Als ‘import-Brabander’ leuk om mee te maken. Meedoen is wat anders: daarvoor moet je de juiste genen hebben.
Een beeld uit de optocht in Wouw op dinsdag 4 februari, onder een stralende zon en 12 graden. Carnaval: dat krijg je van jongs af aan mee.
Filmsimulatie (jpg) rechtstreeks uit de camera: Kodak Tri-X 400.
Week 9.
Als je in een dorp als Wouw een ‘verkeersader’ afsluit, dan geeft dat gedoe met omleidingen. Zo ook hier: vandaag is de Bergsestraat afgesloten, morgen de Plantagebaan. Doel: een proefsleuf graven. Er moeten in een later stadium namelijk kabels worden getrokken in verband met de aanleg van een zonnepanelenpark. En dan moet zeker zijn dat er geen andere kabels, leidingen of rioleringen in de weg zitten. 150 cm diep graven ze.
Dit is een onbehandelde jpg, rechtstreeks uit de Fuji X-T4 (14mm objectief) met de filmsimulatie Kodak Tri-X 400.
Week 8.
In het ziekenhuis waar Chajah ligt worden sommige patiënten in afzondering gelegd: het Norovirus houdt huis. Ook Chajah lag dinsdag en woensdag apart: ik moest met mondkapje en handschoenen naar binnen, via een sluis. Handen ontsmetten bij vertrek.
Maar toch kreeg ik woensdagnacht last: keer op keer overgeven, volledig vloeibare diarree. Donderdag als een vaatdoek op bed gelegen. Dochter Rebecca - met mondkapje - kwam banaan en ORS brengen. Vrijdag weer wat opgeknapt, vandaag, zaterdag, kan ik gelukkig weer op bezoek bij Chajah.
Mijn uitzicht beperkte zich deze week tot de badkamer. De wasmachine, nauwkeuriger. Daar heb ik al het beddengoed zojuist in gedaan. En daar moet ik dan een half uur van bijkomen.
Als filmsimulatie in mijn Fuji X-T4 gebruikte ik dit keer de Kodak Tri-X 400. Kodak Tri-X is geïntroduceerd rond 1940 als vlakfilm en in 1954 ook op de markt gebracht als 35mm kleinbeeld en 120 middenformaatfilm. De film was de keuze voor fotojournalisten en straatfotografen voor vele jaren en is nog steeds wereldwijd de best verkochte zwart-witfilm.
Maar toch kreeg ik woensdagnacht last: keer op keer overgeven, volledig vloeibare diarree. Donderdag als een vaatdoek op bed gelegen. Dochter Rebecca - met mondkapje - kwam banaan en ORS brengen. Vrijdag weer wat opgeknapt, vandaag, zaterdag, kan ik gelukkig weer op bezoek bij Chajah.
Mijn uitzicht beperkte zich deze week tot de badkamer. De wasmachine, nauwkeuriger. Daar heb ik al het beddengoed zojuist in gedaan. En daar moet ik dan een half uur van bijkomen.
Als filmsimulatie in mijn Fuji X-T4 gebruikte ik dit keer de Kodak Tri-X 400. Kodak Tri-X is geïntroduceerd rond 1940 als vlakfilm en in 1954 ook op de markt gebracht als 35mm kleinbeeld en 120 middenformaatfilm. De film was de keuze voor fotojournalisten en straatfotografen voor vele jaren en is nog steeds wereldwijd de best verkochte zwart-witfilm.
De populariteit heeft de film met name te danken aan de – voor die tijd – hoge ISO waarde, de grote belichtingsruimte en de karakteristieke, zichtbare, maar niet storende, korrel. Kodak Tri-X 400 is een consistent flexibele film die betrouwbaar is onder allerlei omstandigheden. In de praktijk biedt de film een brede en vergevingsgezinde speelruimte. De film “pusht” ongelooflijk goed, “pullt” ongelooflijk goed en heeft een korrelstructuur die kan variëren van fijn en scherp tot zeer zacht, afhankelijk van de gebruikte verwerkingstechnieken.
Week 7.
Mijn wereld staat een beetje op zijn kop: gisteren is Chajah in het ziekenhuis opgenomen. Ingezakte ruggenwervels, misselijk, gewichtsverlies, geen eetlust en nog meer hiermee samenhangende ‘ongemakken’. Mijn dagelijkse gang deze week wordt dus richting Bravis ziekenhuis in Roosendaal.
Deze foto maakte ik met de filmsimulatie in mijn Fuji X-T4 van een zwart-wit Ilfordfilm. Met ISO 1600, het schemerde al flink. Ik maakte gebruik van de spiegeling in het water bij de hoofdingang. Ook het plafond is nog doortekend. Deze jpg komt zo onbewerkt (!) uit de camera.
Week 6.
Sinds eind december tobt Chajah met een rugblessure. Gebroken ruggenwervel, zeggen de foto's. Komende vrijdag wordt er opnieuw een foto gemaakt - als ze tenminste in staat is om daar te komen. Want de pijn neemt nog steeds toe, net als de hoeveelheid pillen en pleisters tegen die pijn. In korte tijd bouwde ze hier een imposante apotheek op. Nauwelijks eetlust, af en toe trillen, misselijk, overgeven. Maar vooral: pijn, die haar enorm belemmert in haar bewegingen.
Een vriendin van ons staat met een spiksplinternieuwe VW-bus / camper in Zuid-Portugal. Smurrie in de bijvuldop van de carterolie. Ze mag er niet meer mee rijden. Maar dat kun je uiteindelijk beter hebben dan een rugblessure.
Week 5.
Het Kasteel van Wouw. Het Kasteel van Wouw, gelegen ten noordwesten van het dorp Wouw in Noord-Brabant, kent een rijke en gevarieerde geschiedenis die teruggaat tot de 11e eeuw. Het kasteel speelde een rol in de Tachtigjarige Oorlog. In 1583 werd het belegerd en veroverd door het Staatse leger onder leiding van maarschalk Biron. Na deze periode verloor het kasteel geleidelijk zijn militaire functie en raakte het in verval. Rond 1800 verdwenen de laatste zichtbare resten van het kasteel.
In recente jaren zijn er verschillende opgravingen en restauraties uitgevoerd om de geschiedenis van het kasteel te herontdekken en te behouden. Dankzij de inzet van vrijwilligers zijn de eeuwenoude muren gerestaureerd en is de slotgracht opnieuw tot leven gebracht. De contouren van het kasteel zijn nu weer zichtbaar voor bezoekers, en het terrein maakt deel uit van de Zuiderwaterlinie, een keten van vestingwerken in Noord-Brabant.
Woensdag jl. wandelde ik hier met kleinzoon en de hond van zijn gezin. Om de aarden wal heen lukte - zonder laarzen - niet: het is nu veel te nat.
Het Kasteel van Wouw is een fascinerend voorbeeld van middeleeuwse architectuur en geschiedenis, en biedt inzicht in de strategische en culturele ontwikkelingen van die tijd.
Week 4.
Concert at Sea (zie de app CAS) is een jaarlijks muziekfestival in Zeeland in juni, ooit begonnen door de groep BLØF. Het is uitgegroeid tot een groot evenement vol bekende en minder bekende artiesten.
De Nederlandse Kampeerauto Club heeft voor de tweede keer zo'n honderd kaarten voor de zaterdag bemachtigd. Vanaf donderdag tot en met zondag staan we met enkele tientallen campers op het Strandpark De Zeeuwse Kust, op loopafstand van het festival. Op fietsafstand ook van het PiXLife Nature Xperience (foto). In dit voormalige bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer staat nu de natuurfotografie centraal.
Op vrijdag 24 januari hielden we met de leden van de NKC Evenementencommissie in deze regio een voorbespreking. Het plaatsen van campers, de uitreiking van toegangskaarten, twee keer diner, drie keer ontbijt: dat vergt wel enige voorbereiding. We dronken bij PiXLife koffie+.
Week 3.
Het is al de hele week mistig. Mist is water en in Brabant zou dat in de toekomst schaars kunnen worden. Dat klinkt best zorgelijk. In Oeganda was ik ooit in een dorpje waar volwassenen en kinderen dagelijks hele stukken moesten lopen om water te halen.
In de tijd dat deze pomp voor het voormalige stadhuis van Wouw - dat vermoed ik althans - nog werkte was er geen gebrek aan water. Maar moest je het ook wel hier halen. Het witte pand was tot net na de coronaperiode een prima restaurant, de laatste jaren ook voorzien van een Michelinster. Helaas konden de jonge uitbaters het niet volhouden.
Op de achtergrond de Lambertuskerk. Zwaar beschadigd in WOII, maar in de jaren daarna weer opgebouwd.
Week 2.
Vanaf ons balkon heb ik zicht op molen De Arend in Wouw. Elke zaterdag en dinsdag, maar soms ook vaker, draait de molen om graan te malen. Regelmatig haal ik bij de molen een paar zakjes om brood te bakken. De lucht van gebakken brood in huis is heerlijk. En het brood is verser dan vers - soms is het zelfs nog een beetje warm als we het eten. De Arend is één van de twee molens in Roosendaal (waartoe Wouw behoort). In de regio staan nog verschillende andere.
Week 1.
Vuurwerk vanaf het balkon. Door een rugblessure van echtgenote Chajah staan we niet met de camper in Drenthe, maar zijn we 'gewoon' thuis. Zij houdt het niet zo lang vol buiten bed, dus ik beleef de jaarwisseling dit keer alleen. Ik had camera en statief al klaargezet. De harde wind zorgt voor niet zulk mooi vuurwerk. Overigens vind ik meer dan ooit dat consumentenvuurwerk verboden dient te worden.
